1991 жылы Баян-Өлгейден Қазақстанға көш ағылғанда, баянөлгейлік ақын Мұрат Тұштайұлы «ел көшкенде» деген өлең шығарған еді, осы өлеңде: «Керей, уақ, найманым, Бұзылмаған қаймағың, Қайда тастап барасың, Баян -Өлгей аймағын» деген жолдар бар. Дегенмен, соңғы жылдардағы рухани жұтаудың, Қазақстаннан баратын газет-журналдардың тоқтап тұрды. Баспахана ісінің жолға қойылуы, мектептердегі білімнің моңғолияның білім стандартарына сәйкестендірілуі, оидағы азғана қазақтың біртіндеп ассимиляцияға ұшырауына жағдай жасап отырғандай. Енді он жылдан кейін «қаймағы бұзылмаған» қазақы тірлік оңда да қалмайтын секілді. Кеңестік Қызыл империяның уысында отырса да Қазақстан өткен ғасырдың 40-20 жылдары дербес мемлекет болғаннан бері, шетте жүрген бауырларына көз қырын салуды ұмытып кеткендей. Алған Баян Өлгей аймағы құрылған кездегідей рухани көмекке баянөлгейліктер қатты зәуір . Алайда, оған көмек беруін байқай алмай отырмыз.
